Thursday, September 30, 2010

Απάντηση στον ανώνυμο ανθρωπάκο...

"Anonymous said...
Ξέρω ότι δεν θα το δημοσιεύσεις αλλά στο χρωστάω. Στον χώρο του Τύπου γίνεται μεγάλη σφαγή αυτή την ώρα. ΝΑ ΦΑΤΕ ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ.
September 30, 2010 2:36 AM"

Σιγά μη και δεν το δημοσιεύσω... Λέτε να ντραπώ? Για ποιον ακριβώς λόγο? Δεν είμαι εγώ το μικρόψυχο ανθρωπάκι που χαίρεται επειδή κλείνουν εφημερίδες και άνθρωποι χάνουν την δουλειά τους.. Εσείς είστε.. Γιατί αν νομίζετε πως επειδή κλείνει το καθημερινό ΒΗΜΑ αυτός που θα έχει πρόβλημα θα είναι - ας πούμε- ο Πρεντεντέρης, είστε και ηλίθιος/α εκτός από μικρόψυχος... Βλέπτε, δυστυχώς ή ευτυχώς όταν κλείνει ένα έντυπο για να μιλήσουμε για τον χώρο των μέσων αφού εκεί το τοποθετήσατε το θέμα, ούτε ο εκδότης, ούτε ο διευθυντής, ούτε οι επώνυμοι, υψηλόμισθοι δημοσιογράφοι είναι οι πραγματικά χαμένοι... Αυτοί θα την βρουν την άκρη τους, με τον έναν ή το άλλο τρόπο... Εκείνοι που έχουν και θα έχουν το πραγματικό πρόβλημα θα είναι οι λιγότερο γνωστοί δημοσιογράφοι, οι γραμματείς, οι πωλητές διαφήμισης, τα παιδιά του ατελιέ, οι διορθωτές, οι επιμελητές ύλης, οι κλητήρες, οι τηλεφωνήτριες, οι εξωτερικοί συνεργάτες.. Ένας ολόκληρος κόσμος που μένει χωρίς δουλειά και που εσείς όχι μόνο χαίρεστε γι΄αυτό αλλά το λέτε κιόλας, έστω και κρυμμένος πίσω από την ασφάλεια της ανωνυμίας σας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κρύβονταν στην κατοχή οι δοσίλογοι πίσω από τις κουκούλες τους...
Εγώ λοιπόν, σας απαντώ επωνύμως, πως είναι λυπηρό που στους πολύ δύσκολους καιρός που ζούμε, ανθρωπάρια σαν και σας επιμένουν να εξακολουθούν να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος.. Οι δουλειές που κλείνουν, είτε είναι εφημερίδες και περιοδικά, είτε είναι μαγαζιά λιανικής και εταιρίες, είτε είναι κλειστά επαγγέλματα που ανοίγουν ή ανοιχτά που εκλπείπουν, θα αφήσουν πίσω τους 1.000.000 ανέργους για φέτος... Τόσο υπολογίζουν οι ειδικοί.. Και αν εσείς λοιπόν μέσα σε όλα αυτά χαίρεστε γιατί θα "φάνε σκατά οι μπουρζουάδες" όπως πολύ κομψά το διατυπώσατε, τότε σας λυπάμαι ειλικρινά γιατί το IQ σας είναι μάλλον πολύ κάτω από τον μέσο όρο.. Και φαντάζομαι πως θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να κουβαλάτε μαζί σας, μέσα σας, μια ζωή αυτό το απόλυτο τίποτα που προφανώς είστε, και αντιλαμβάνομαι πως αυτό και μόνο δικαιολογεί και την κακία και την χολή που βγάζετε, όμως δεν είμαι ούτε ψυχίατρος να σας κάνω τζάμπα συνεδρία, ούτε φιλανθρωπικό ίδρυμα για να σας περιθάλψω...
Και έτσι, κινδυνεύοντας να ρίξω το επίπεδο του blog μου στο δικό σας, αλλά επειδή όπως γράψατε ΜΟΥ το χρωστούσατε αυτό το σχόλιο, εμένα προσωπικά, θα σας πω πως το μόνο που μπορείτε να ΜΟΥ κάνετε εσείς και κάτι όμοιοι σας είναι να ΜΟΥ κλάσετε μια μάντρα αρχίδια... Άντε τώρα πίσω στην μίζερη ζωούλα σας και αφήστε με και μένα στην δική μου.. Έχω ένα dinner για αύριο to plan end to execute...

UPDATE:
Anonymous said...Είστε ανόητοι αν νομίζετε ότι χαίρομαι που γίνεται σφαγή. Τα σκατά να τα φάτε επειδή είστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για τη σφαγή, ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ. Σας βάζω στην ίδια πλευρά με Καψή και Πρετεντέρη, όχι στην πλευρά του δυστυχούς απολυμένου μικροδημοσιογράφου. Ναι, έχω απωθημένα. Μου στερείτε το όνειρο να ζήσω μια ανθρώπινη ζωή με τον τρόπο που εξαχρειώσατε το σύμπαν με τον καταναλωτσισμό σας.
ΧΑ! Για να δούμε, αυτό θα το δημοσιεύσεις;

September 30, 2010 2:10 PM

Φυσικά και θα  το δημοσιεύσω .. Χαίρομαι που μας βάζετε στην ίδια πλευρά με τον Καψή και τον Πρεντεντέρη του οποίου είμαι  και φαν - λατρεύω το βρετανικό χιούμορ- και αν όντως εγώ προσωπικά σας έχω στερήσει το  όνειρο για μια ανθρώπινη ζωή, πως θα μπορούσα να σας στερήσω και το δικαίωμα του να συνεχίσετε να ξεφτυλίζεστε από μόνος σας, πάντα ανωνύμως?

UPDATE no2: Επειδή τα ανώνυμα σχόλια σήμερα είναι πολλά και έχουμε χάσει τον λογαριασμό του ποιος είναι ποιος, απαντώ στον ανώνυμο που μου κάνει και παρατηρήσεις περί δημοκρατικότητας το εξής πολύ απλό: Ότι είπατε για μένα ελπίζω να μην έχετε παράπονο, είναι εδώ , απαντάται και κρίνεται από εκείνους που μας διαβάζουν... Δεν θα σας δώσω βήμα όμως για να κατηγορήσετε άλλους ανθρώπους, δεν το κάνω ποτέ..Και δεν προσπαθώ να δημιουργήσω εντυπώσεις, αυτό το κάνετε περίφημα από μόνος/η σας... Τα σχόλια σας όμως για τους αναγνώστες είναι δικαίωμα μου να μην τα δημοσιεύσω.. Εδώ βάζω εγώ τους κανόνες και η δημοκρατικότητα μου τελειώνει εκεί που αρχίζουν να θίγονται οι διαδικτυακοί και όχι μόνο φίλοι μου όπως και οι άνθρωποι που αγαπάω..Τέλος, μην αγχώνεστε τόσο, όπως είδατε μια χαρά τα ανέβασα τα υπόλοιπα σχόλια σας... Όταν γύρισα, γιατί είχα και να βγω- δεν ζω πάνω από τον υπολογιστή μου, έχω κι άλλα παράγματα να κάνω πέρα από το να ασχολούμαι όλη μέρα μαζί σας-  και τώρα θα πάω για ύπνο οπότε.. Ες αύριον τα (όχι και τόσο) σπουδαία..

Wednesday, September 29, 2010

Μετράω τον χρόνο...



Μετράω τον χρόνο... Με διάφορους τρόπους.. Με μέρες χαμένες ή κερδισμένες, με ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα, με ημερομηνίες, με αναμνήσεις, με τραγούδια, με σκηνές που έζησα ή που ονειρεύτηκα, με λόγια, με σιωπές, με φιλιά και αγγίγματα, με χάδια και χαστούκια, με παρουσία και με απουσία... Μετράω τον χρόνο με τρόπους που δεν ήξερα και τους έμαθα αναπάντεχα, με ριπές ψυχρής πραγματικότητας μέσα στην τεχνητή ζέστη του μυαλού μου, με χαμένους χτύπους της καρδιάς μου, με αυτά που θέλω και δεν έχω, αυτά που έχω και δεν χρειάζομαι και αυτά που είναι εκεί αλλά δεν απλώνω το χέρι να τα αγγίξω... Μετράω τον χρόνο και αυτό το αδιάκοπο τικ τακ μέσα στο βάθος του μυαλού μου, μισό στο συνειδητό και άλλο μισό στο ασυνείδητο μου, πότε με νανουρίζει ανακουφιστικά, πότε με υπνωτίζει μαγικά και πότε γίνεται κουρνιαχτός και με τρελαίνει...
Γυρίζω πίσω, στην αρχή, κάνω άλματα και προβλέπω το τέλος, κάνω κύκλους και γυρίζω ξανά γύρω από το ίδιο κέντρο, σαν πλανήτης γύρω από τον ήλιο, ή σαν πεταλούδα γύρω από το κερί κινδυνεύοντας έτσι κι αλλιώς να κάψω τα φτερά μου... Πετάω ψηλά και νοιώθω ελεύθερη, γίνομαι ένα με το ουράνιο τόξο και γεμίζω χρώματα, γίνομαι νερό, βροχή και δάκρυα, γίνομαι αναστεναγμός από ηδονή, γίνομαι βαθιά ανάσα ανακούφισης, γίνομαι γάργαρο γέλιο που ακούγεται σαν καμπανάκια από παιδικά κάλαντα.. Γίνομαι φως και γεμίζω τον κόσμο γύρω μου, γίνομαι σύννεφο και κοιτάζω την γη από ψηλά, γίνομαι κύμα και φουσκώνω, γίνομαι  αστέρι και πέφτω, και μετά, γίνομαι χώμα, και λάσπη, και αίμα, και κλάμα, και ιδρώτας.. Και λυγμός από τα βάθη της ψυχής, και πόνος που δεν τελειώνει, και σημάδι ανεξήτηλο, και αγωνία από αυτές που γίνονται κόμπος στην ψυχή και την στραγγαλίζουν... 
Μετράω τις δυνάμεις μου και ανάλογα με την μέρα, την ώρα και την εποχή γίνομαι μάνα, σύντροφος, φίλη, ερωμένη, συνένοχος... Γίνομαι θύτης και θύμα... Γίνομαι αγία και πόρνη, σκοτάδι και λάμψη, μεγάλη και παιδί, γλύκα και πίκρα, ζωή και θάνατος.. Όλα μαζί...
Βυθίζομαι μέσα μου και ταξιδεύω μέσα στο κορμί και το μυαλό μου, μ΄αγαπάω και με μισώ, με κάνω περήφανη και με θυμώνω, με θαυμάζω και με φοβάμαι, με θυμάμαι και με ξεχνάω, με αγγίζω και με σπρώχνω μακριά... Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι σε όσα έζησα, σε όσα έμαθα, σε όσα πίστεψα, σε όσα θέλησα.. Και σ΄αυτά που έχασα, σ΄αυτά που ήταν ψεύτικα, σ΄αυτά που με πλήγωσαν, και με έφθειραν και με πόνεσαν πολύ...  Και όπως βουτάω στο βάθος της ύπαρξης μου, στο πιο απόμερο, κρυφό κομμάτι του εγώ και του είμαι μου, εκείνο το αδιάκοπο τικ τακ στο βάθος του μυαλού μου με επαναφέρει στην πραγματικότητα ξαφνικά ... Και ξυπνάω, και ανασυντάσομαι, και ελπίζω... Και θέλω, και διεκδικώ, και μοιράζομαι, και ανασαίνω βαθιά... Και αρχίζω πάλι να μετράω τον χρόνο.. Ξανά, και ξανά, και ξανά...

Tuesday, September 28, 2010

Trends και όχι μόνο....

Το ξέρω πως τελικά θα με βρίσετε, όμως αυτό τον καιρό όλο κάτι μου βγαίνει τα πρωϊνά και τρέχω και που καιρός να καθίσω να ασχοληθώ με το blogάκι μου κανονικά... Κάτι το τραπέζι της Παρασκευής για το οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να αποφασίσω το μενού, κάτι το σημερινό μου ραντεβού με τον εκδοτικό οίκο - wish me luck!- , κάτι τα του σπιτιού που δεν τελειώνουν ποτέ, όλο το ξεπετάω το μαγαζάκι εδώ και έχω τύψεις... Τέλος πάντων, θα έρθουν καλύτερες μέρες και θα αναπτύξουμε σοβαρότερα - ή και όχι- θέματα, αλλά προς το παρόν, αφού έβαλα ένα πλυντήριο και πριν ντυθώ για να φύγω να προλάβω να είμαι στην ώρα μου στο ραντεβού μου, λέω να σας δείξω τα πέντε it things της φετινής σεζόν που με εντυπωσιάσαν πιο πολύ... Και που θα βάλω τα δυνατά μου κάποιο, ή κάποια να καταφέρουν τελικά να καταλήξουν στην ντουλάπα μου... 

 Ξεκινάω με το παλτό αριστερά, αυτό το υπέροχο γκρι δερμάτινο ( ή πλαστικό, do I care?) με τον πλεκτό γιακά... Prada rulezzzzz και έπαθα την πλάκα μου όταν το είδα... Βέβαια, οι πιθανότητες να το βγάζουν σε XL μάλλον δεν είναι με το μέρος μου αλλά δεν πειράζει.. Το ωραίο είναι για να το θαυμάζουμε και όχι για να το αποκτούμε ντε και καλά...

Prada again και αυτά τα γυαλιά ηλίου με τα φρύδια μου τα είχε δείξει πριν το καλοκαίρι ο αγαπημένος μου ο Π. που το γούστο του obviously προηγείται των καιρών... Τα παράγγειλα ήδη σε γκρί ανθρακί με κόκκινο και τα περιμένω ανυπομόνως... Νομίζω πως θα μου πάνε πολύ και είναι αρκετά λολά για να ταιριάζουν με τον χαρακτήρα που έχω... :-)

 Τώρα γι΄αυτή την τσάντα τι να πω? Η φίλη μου η Λιάνα θα μου πει σίγουρα πως επειδή δεν είναι κλασσική δεν θα μπορώ να την κρατήσω παρά μόνο φέτος και θα έχει δίκιο όπως πάντα , όμως μιλάμε για love at first sight... Κανονικά... Την χάζευα ένα μεσημέρι στο Λονδίνο στο Selfridges από ψήλα - καθόμουν στο Hicks ακριβώς από πάνω- και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στην κουβέντα που είχα ... Και όταν κατέβηκα και την άγγιξα.... Αχ!!! Τι να λέμε τώρα....

 Αυτό το μποτάκι το είδα πριν από μερικές μέρες στην Καλογήρου στην Κηφισιά... Και το λάτρεψα... Μου αρέσει η διχρωμία του,  είναι και το τακούνι που είναι στοιβαρό και νοιώθω πως μπορεί να με... αντέξει... Είμαι πολύ κοντά στο να πάω να το πάρω, πολύ κοντά σας λέω, παρόλο που τα τακούνια και εγώ δεν έχουμε τις καλύτερες σχέσεις...

 Last but not least, αυτό το υπέροχο ολοκαίνουριο toy της Myla - Litle Something Forget Me Knot- που κυκλοφόρησε σε 1.500 κομάτια  επίχρυσα ή επιπλατινωμένα και φυσικά αριθμημένα, είναι ακριβώς το αντίθετο από την τσάντα της Chanel... Κλασσικό κομμάτι, αδιάβροχο, αθόρυβο και με την κατάλληλη συντήρηση όπως λέει και στις οδηγίες, μπορείτε να το έχετε για πάντα.. Και έχει πάρει και βραβείο... 

Μην γελάτε βρε... Η ζωή δεν είναι μόνο μόδα, καλλυντικά και λούσα... Είναι και άλλα πράγματα - ναι, τα ευκόλως εννοούμενα - στα οποία πρέπει να δίνουμε την ίδια σημασία και προσοχή όπως και στα υπόλοιπα.. Για να μην σας πω περισσότερη... Και εκεί, όπως και στην ζωή μας γενικότερα άλλωστε, τα παιχνίδια κάθε είδους είναι must... Πόσο μάλλον αν είναι και trendy και designάτα... :-)

Και τώρα, μετά από αυτή την σύντομη αλλά περιεκτική ελπίζω ενημέρωση, σας αφήνω και πάω να δω τι θα μαγειρέψω το βράδυ... Έχει Λάκη σήμερα (μαζί με Χριστόφορο!!!!) και εγώ προσωπικά σκοπεύω να τον υποδεχτώ με δόξα και τιμές.. Και μοσχαράκι στην κατσαρόλα με κολοκυθάκια και λεμόνι νομίζω... Πράγμα που σημαίνει πως η -wanabe διάσημη συγγραφέας- φίλη σας, μετά τα επαγγελματικά της ραντεβού πρέπει να πάει και μια βόλτα από τον Θανόπουλο, έτσι για να μην ξεχνιέται... Καλημέρα και πολλά πολλά φιλιά...

Sunday, September 26, 2010

Girl's talk part 1...

 
Σήμερα ξύπνησα με διάθεση για girl's talk... Και ελπίζω να με συγχωρέσουν τα αγόρια της παρέας που θα βαρεθούν θανάσιμα, αλλά υπόσχομαι να τους αποζημιώσω σε επόμενο πόστ... Η έμπνευση για το σημερινό πάντως μου ήρθε από την ανταπόκριση που είχε το μαύρο μου βερνίκι, πήρα διάφορα σχόλια και στο Facebook και εδώ και σε μέηλ για τις δικές σας προτιμήσεις σε μάρκες και χρώματα, οπότε σκέφτηκα να το εξελίξω λίγο το concept.. Έτσι, σήμερα, σας παρουσιάζω τα αγαπημένα μου καλλυντικά... Μικρή λίστα όπως θα δείτε μια που γενικά βάφομαι ελάχιστα... Το πρωί καθόλου, συχνά και το βράδυ καθόλου μια που η φύση με έχει ευνοήσει με ένα δέρμα που ακόμα στέκεται μια χαρά κάτω από κάθε είδους φως και από μόνο του... Έτσι, όταν αποφασίζω να βαφτώ χρησιμοποιώ πούδρα, ρουζ, μάσκαρα και lip gloss.. Με συνοπτικές διαδικασίες, τσακ, πάφ, και έξω από σπίτι... Έχω όμως τεράστιο κόλλημα με τα βερνίκια νυχιών, τα νύχια μου είναι πάντα σούπερ περιποιημένα όπως και τα μαλλιά μου, και με τα χρόνια έχω καταλήξει σε κάποια καλυντικά που τα αγοράζω με πάθος, και που είναι τα εξής:

Πούδρα μόνο T- LeClerc... Η συγκεκριμένη εταιρία που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή, είναι από τις παλιότερες στην Γαλλία και κατασκεύαζε από το 1881 είδη μακιγιάζ θεάτρου... Οι πούδρες της και στην loose και στην compact μορφή τους είναι ένα μικρό θαύμα.. Τόσο αέρινες και απαλές που μοιάζει σαν να μην τις φοράτε καθόλου... Αν πάτε δε   στο site θα ανακαλύψετε χρώματα που καλύπτπουν κάθε είδους ατέλεια, κοκκινίλες, κύκλους και τα σχετικά, όπως το πράσινο ή το κίτρινο. Εγώ χρησιμοποιώ εδώ και χρόνια το Ivory  σε compact και το Camelia σε loose μορφή, που είναι σχεδόν διάφανα και δίνουν στο δέρμα μου μια υπέροχη, πορσελάνινη λάμψη...Επίσης η συγκεκριμένη εταιρία έχει τα καλύτερα πινέλα που έχω χρησιμοποιήσει ποτέ...




Μάσκαρα Lancome Hypnose. Κάνει τις βλεφαρίδες μακριές και πυκνές χωρίς να τις κολλάει, και δεν αφήνει υπολείματα κολλημένα παντού...


Ρουζ της Mac μόνο... Άντε και της Chanel καμιά φορά, αλλά το αποτέλεσμα της Mac στο δικό μου δέρμα τουλάχιστον, είναι τόσο φυσικό που δεν το αλλάζω με τίποτα... Αγαπημένο μου χρώμα το Dame... 




Lip Gloss της Dior και της Stila.. Το ξέρω πως η επιλογή είναι ή του ύψους ή του βάθους αλλά τι να κάνω? Η Dior έχει μια υπέροχη καινούρια σειρά με διάφορα ροζ που λατρεύω με πρώτο το 257 όπως και ένα σχεδόν διάφανο lips maximizer με κολαγόνο το οποίο παρόλο που δεν κάνει καμιά τεράστια διαφορά σε όγκο - γιατί εγώ θα γινόμουν σαν φύλαρχος Παπούα αν έκανε- δίνει μια όμορφη γυαλάδα και κάνει τα χείλια απίστευτα απαλά και "γεμάτα"... Η Stila από την άλλη όμως, έχει αυτά τα κλασσικά lip gloss με τον μηχανισμό και το πινελάκι που γυαλίζουν όσο πρέπει, κρατάνε για πάντα και το λατρεμένο μου ροζ, το watermelon, δεν το αλλάζω με τίποτα...



Αν τώρα αποφασίσω καμιά φορά να βαφτώ λίγο περισσότερο, που σημαίνει να χρησιμοποιήσω σκιές ματιών και να βάλω κραγιόν αντί για lip gloss καταφεύγω σε κλασσικές αξίες...
Τα σετ της Chanel, το καινούριο Enigma και το παλιότερο Smoky Eyes είναι καταπληκτικά, απλώνονται εύκολα , συμπληρώνουν τέλεια το ένα το άλλο και κρατάνε και όλη νύχτα  χωρίς να αρχίσουν να τρέχουν ή να κολλάνε περιέργα...


Στα κραγιόν τώρα, λόγω μεγέθους και σχήματος χειλιών, εμένα προσωπικά μου ταιριάζουν είτε τα απαλά χρώματα στους τόνους του σκούρου ροζ, είτε - για πιο σέξι αποτέλεσμα- τα πολύ, πολύ σκούρα... Λατρεμένη μάρκα πάλι σχετικά άγνωστη, η Chantecaille με αγαπημένο μου το Lotus, και μετά τα "μαύρα" της Chanel. 




Μιλάμε βέβαια για μια φορά στο τόσο πραγματικά, όμως αλήθεια σας το λέω, όταν νοιώθετε λίγο "ανεβασμένες" και θέλετε να βγείτε έξω και να ... παίξετε λίγο, δεν υπάρχει καλύτερος συνδυασμός από smoky eyes, λευκό δέρμα με ελάχιστο ρουζ και πολύ σκούρα χείλη... :-)



Τέλος, ας πάμε στα λατρεμένα μου βερνίκια νυχιών..  Του ύψους ή του βάθους και εδώ... Που σημαίνει πως το καλοκαίρι κάνω πάντα λευκό γαλλικό και τον χειμώνα τα βάφω πάντα πολύ, πολύ σκούρα.. Τα χέρια φυσικά γιατί το pedicure παραμένει σκούρο χειμώνα καλοκαίρι και αν δοκιμάσετε ένα σκούρο μπορντώ βερνίκι σε μαυρισμένα από τον ήλιο πόδια θα με θυμηθείτε... Από εταιρίες τώρα, οκ αγαπώ τα Chanel γιατί κάποια χρώματα τους όπως το Noir Ceramic απλά δεν παίζονται, όμως όταν μιλάμε για τέλειο μανικιούρ, δηλαδή για χρώμα που κρατάει την λάμψη του και δεν ξεφλουδίζει ακόμα και υπό δύσκολες συνθήκες, το μυστικό είναι ένα. Orly ή Opi... Τα βερνίκια αυτά κρατάνε απίστευτα πολύ,  έχουν τεράστιες γκάμες χρωμάτων και τα χρησιμοποιούν οι επαγγελματίες μανικιουρίστες που πιστέψτε με, ξέρουν καλύτερα... Ψηφίζω λοιπόν φανατικά το μαύρο Liquid Vinil, ή  το μωβ Rio Nights της Orly και το πολύ, πολύ σκούρο γκρί  Black Satin της Opi...



Και για έξτρα κράτημα και λάμψη το Healthy Hoof Lacquer που είναι το καλύτερο σχετικό προϊόν που έχω δοκιμάσει ποτέ... Αν έχω καταλάβει καλά, η εταιρία που το βγάζει φημιζόταν πολύ παλιά στην Αγγλία για το πετάλωμα των αλόγων, όμως δίνει ένα αποτέλεσμα που μοιάζει με plexi glass, και κρατάει τόσο πολύ που δεν θα το πιστεύετε  οπότε εγώ προσωπικά καθόλου δεν σκάω αν οι πρώτοι διδάξαντες ήταν αλογάκια... :-)



Αυτά τα ολίγα αλλά ενδιαφέροντα ελπίζω για σήμερα, σας εύχομαι από τώρα καλή εβδομάδα γιατί αύριο θα τρέχω από νωρίς και φυσικά, περιμένω τις δικές σας ιδέες και προτιμήσεις... Δεν το κάνω παινχίδι παρόλο που θα γινόταν εύκολα για να μην με βρίσετε, όμως ωραία ιδέα θα ήταν να ανταλλάξουμε γούστα  και tips ομορφιάς... Φιλιά πολλά και καλημέρα...

Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, θα επανέλθω και με part 2 του πόστ αυτού κάποια στιγμή, που θα περιλαμβάνει κρέμες προσώπου και σώματος, scrubs, αφρόλουτρα , αρώματα και προϊόντα για τα μαλλιά... Πλάκα θα έχει...

Friday, September 24, 2010

Moody καιρός και golden muffins...

Ο καιρός έξω είναι παράξενος, το πρωί είχε ήλιο, πριν από λίγο έβρεχε και τώρα έχει αρχίσει πάλι να ανοίγει σιγά σιγά... Και εγώ είμαι σε παράξενο mood, όχι κακό αλλά κάπως μελαγχολικό μια που σαν γνήσιο παιδί του ήλιου, η αρχή του φθινοπώρου πάντα με αποδιοργανώνει κάπως... Παρόλα αυτά βέβαια, πήγα πρωί πρωί στον Βαγγέλη για μαλλί και στην Τέτα για mani- pedi και αυτή η πρωινή beaute με ανέβασε αρκετά.. 

 (Το αγαπημένο μου βερνίκι για φέτος τον χειμώνα. Μαύρο, "liquid vinyl" της Orly.)

Γενικά, είμαι σε φάση πιο "ενδοσκοπική" αυτόν τον καιρό... Διαβάζω πολύ (το Κουζίνα Εμπιστευτικό του Anthony Bourdain από χτες), γράφω το βιβλίο μου πυρετωδώς, βλέπω εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση και εμπνέομαι, (έχω πάθει τεράστιο κόλλημα με το Top Chef κάθε μέρα στις 3 στον ΣΚΑΙ) μαγειρεύω ξανά, πλέκω την κουβέρτα μου η οποία προχωράει με φόρα και ασχολούμαι πολύ με το σπίτι... Οργανώνω τραπέζια για παρέες αγαπημένων φίλων  -ήδη τους μισούς τους είχα καλεσμένους την προηγούμενη εβδομάδα και τους άλλους μισούς θα τους έχω την επόμενη- ταχτοποιώ ντουλάπες και συρτάρια (με αρωματικά sachets και όλα τα σχετικά αξεσουάρ), ψωνίζω υλικά για την κουζίνα μου (χτες μόλις εφοδιάστηκα με μια απίστευτη κανέλλα από το Μεξικό και σε λίγο θα φτιάξω τα "Χρυσά Muffins της Gesine" που είναι από τις αγαπημένες μας λιχουδιές για το πρωινό και των οποίων φυσικά θα σας δώσω και την συνταγή), αρχειοθετώ τις συνταγές μου και ανακαλύπτω ξεχασμένους θησαυρούς μέσα σε κούτες στα πατάρια, όπως μια τεράστια μαύρη "shopping bag" της  Chanel που είχα ξεχασμένη εδώ και κάποια χρόνια και την ξαναερωτεύτηκα τρελά..


 ( Τα χτεσινά golden muffins φωτογραφημένα φρέσκα, μόλις βγήκαν από τον φούρνο..)

Είναι εποχή που έχω κέφι για χουζούρι γενικότερα, εχτές το βράδυ ας πούμε, αντί να βγούμε πάλι, μαγείρεψα μια καινούρια συνταγή από το Delicious με λαζάνια σε φύλλο, τέσσερα τυριά και λουκάνικα chorizo που έγιναν πραγματικά απίθανα και τα συνοδέψαμε με κόκκινο κρασί και "Το κορίτσι με το Τατουάζ" στην τηλεόραση.. 


 (Τα χτεσινά μου λαζάνια που ήταν συγκλονιστικά και που την συνταγή τους θα την ανεβάσω σύντομα..)

Ακόμα και για αύριο, που είναι η γιορτή μου, δεν έχω κανονίσει κάτι ιδιαίτερο... Μπορεί να βγούμε με τους κολλητούς μας, όσους είναι εδώ δηλαδή γιατί οι περισσότεροι λείπουν αυτή την εβδομάδα, μπορεί να πάμε απλά κανένα σινεμαδάκι οι δυο μας με τον Μάνο ή μπορεί να μην κάνουμε και τίποτα απολύτως... Δεν έχω κανένα κέφι για σχέδια, για πάρτι και για πολυκοσμία... Οι προσκλήσεις για εγκαίνια και events στοιβάζονται στο τραπεζάκι της εισόδου, ευτυχώς είναι και ο Μάνος σε mood cocooning και έτσι δεν έχουμε γκρίνιες, και κάποια στιγμή την Δευτέρα η Όλγα θα τις πετάξει στα σκουπίδια όπως έκανε και με αυτές της προηγούμενης εβδομάδας... Ο δε πιο χαρούμενος απ' όλους με όλη αυτή την ιστορία  είναι φυσικά ο Droopy που απολαμβάνει την παρέα μας ξαπλωμένος αναπαυτικά είτε στο κρεβάτι του στο καθιστικό τα βράδια, είτε στο χαλί του γραφείου μου τα μεσημέρια και τα απογεύματα... 
(O Droopy στην αγαπημένη του θέση και στάση...)

Βλέπετε, με τον Άρι να είναι μονίμως εκτός σπιτιού, είτε σε φίλους του, είτε στην σχολή,είτε στην δουλειά, ο καημένος κόντευε να πέσει σε βαθιά μελαγχολία... Οπότε τώρα είναι ένα χαρούμενο και γελαστό σκυλί... :-)

Αυτά για σήμερα, πάω να ξεκινήσω να ετοιμάζω τα κεκάκια μου όμως πριν από αυτό να σας δώσω την συνταγή την οποία τώρα που το σκέφτομαι μπορεί και να σας την έχω ξαναδώσει αλλά δεν πειράζει... Δοκιμάστε τα με τον πρωινό σας καφέ και θα ενθουσιαστείτε... Φιλιά  πολλά και καλό σαββατοκύριακο...

Τα “χρυσά” μάφιν της Gesine

από το βιβλίο Confections of a Closet Master Baker της Gesine Bullock-Prado
ΥΛΙΚΑ για 24 μάφιν
  • 225γρ βούτυρο αγελάδος, σε θερμοκρασία δωματίου
  • 400γρ ζάχαρη
  • 400γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
  • 1 κ.σ. μπέικιν πάουντερ
  • 1 κ.γ. τριμμένο μοσχοκάρυδο
  • 1 κ.γ. αλάτι
  • 5 αβγά μεγάλα, σε θερμοκρασία δωματίου
  • 300μλ ξινόγαλα (ή γάλα με χυμό από μισό λεμόνι)
  • 1 κ.γ. εκχύλισμα βανίλιας
για το βούτηγμα
  • 100γρ βούτυρο αγελάδος, λιωμένο
  • 200γρ ζάχαρη
  • 1 κ.γ. κανέλα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
  1. Μία ώρα πριν ξεκινήσετε το κέικ αφήστε έξω το βούτυρο και τα αβγά.
  2. Προθερμάνετε το φούρνο στους 160 oC. Προετοιμάστε τις φόρμες για τα μάφιν με τα ειδικά χαρτάκια.
  3. Σε ένα μπολ ανακατέψτε το αλεύρι με το μπέικιν, το αλάτι και το μοσχοκάρυδο χρησιμοποιώντας ένα σύρμα.
  4. Ρίξτε το εκχύλισμα βανίλιας στο ξινόγαλα.
  5. Χτυπήστε το βούτυρο και τη ζάχαρη με το  μίξερ μέχρι να αφρατέψουν πολύ, από 5-10 λεπτά ανάλογα με το πόσο κρύο είναι το βούτυρό σας. Σταματάτε κατά διαστήματα το μίξερ για να καθαρίστε τις άκρες του κάδου από το μίγμα.
  6. Ρίξτε ένα ένα τα αβγά, χτυπώντας καλά μετά από κάθε προσθήκη, ώστε να ενσωματώνονται καλά στο μίγμα.
  7. Προσθέστε εναλλάξ το αλεύρι και το ξινόγαλα στο μίγμα χτυπώντας μόνο τόσο ώστε να μην υπάχρουν ίχνη αλευριού ή υγρού.
  8. Ρίξτε περίπου δύο κουταλιές της σούπας μίγμα σε κάθε θήκη μάφιν και ψήστε για 20-25 λεπτά.
  9. Ενώ ψήνονται ανακατέψτε σε ένα μπολ τη ζάχαρη και την κανέλα και σε ένα άλλο βάλτε το λιωμένο βούτυρο.
  10. Μόλις βγουν τα μάφιν από το φούρνο βουτήξτε τα πρώτα στο λιωμένο βούτυρο και έπειτα στην κανελοζάχαρη.
  11. Απολαύστε τα ζεστά ή σε θερμοκρασία δωματίου.

Thursday, September 23, 2010

To You... All...


"Σιγά μη δε γυρίσει..." Είμαι σίγουρη πως αυτό είπατε όλοι, και αν όχι όλοι οι περισσότεροι από εσάς όταν διαβάσατε το ποστ της Δευτέρας... Το σκεφτόμουν ακόμα και την ώρα που έγραφα όσα ένοιωθα - και τα έγραφα κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ να έχετε υπόψη σας - όμως πρέπει να παραδεχτείτε  πως έχω και εγώ γνώθι σ' αυτόν γιατί παρόλη την στεναχώρια μου και την απογοήτευση μου, έγραψα μόνη μου πως στο τέλος θα καταντήσω σαν το παραμύθι με τον βοσκό και τον λύκο ...
Νομίζω όμως πως όσοι με διαβάζετε έστω και λίγο καιρό, με έχετε καταλάβει πια... Είμαι παρορμητική και κυκλοθυμική και ή του ύψους ή του βάθους... Στην ζωή μου γενικότερα, όχι μόνο εδώ, στο blog... Όλα τα κάνω και τα νοιώθω στα κόκκινα... Ενθουσιάζομαι πολύ, ερωτεύομαι με πάθος, γελάω με την καρδιά μου, αφοσιώνομαι σε ιδέες, ανθρώπους και projects με προσήλωση φανατικού, παλεύω για ότι αγαπάω και πιστεύω με επιμονή γαϊδάρου και ταυτόχρονα, στενοχωριέμαι πολύ, απογοητεύομαι βαθιά, θυμώνω σαν γνήσια γυναίκα της Μεσογείου και ... ευτυχώς ή δυστυχώς, ξεχνάω εύκολα... Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως στους έρωτες και στις δουλειές ο χαρακτήρας που έχω με έχει ευνοήσει σημαντικά... Στα υπόλοιπα, ας έχει χάρη ο Χοϊμες, το παλεύω όσο μπορώ... Μεγαλώνοντας απλώς, έχω μάθει να δίνω περισσότερες ευκαιρίες στους πάντες και τα πάντα, να μην κρίνω, και να προσπαθώ να μπαίνω στην θέση των άλλων προτού καταλήξω σε συμπεράσματα.. Δεν με γλυτώνουν πάντα από την σύγκρουση με τοίχους όλα αυτά βέβαια, αλλά τουλάχιστον, κάνουν την ανάρωση ευκολότερη... :-)
Anyway, κοροϊδέψτε με όσο θέλετε - φαντάζομαι πως οι ανώνυμοι θα κάνουν πάρτι στα σχόλια αλλά δεν πειράζει-  η ουσία πάντως είναι μία... Πως μου πέρασε και είμαι πάλι εδώ.. Και πως το blogάκι μου είναι λατρεμένη συνήθεια από την οποία δεν θα απαλλαγώ εύκολα, (άρα δεν θα απαλλαγείτε εύκολα και εσείς από μένα), και βέβαια, το πιο σημαντικό απ' όλα, πως όπως κάθε φορά, η συμπαράσταση, το ενδιαφέρον και η αγάπη σας μέσα από μέηλ, μηνύματα ,τηλεφωνήματα και όλα τα σχετικά τόσο εδώ όσο και στο Facebook με συγκίνησαν...  Και με έκαναν να σκεφτώ πολύ...
Κατέληξα στο συμπέρασμα  λοιπόν πως ακριβώς επειδή εισπράτετε την ενέργεια που βάζω μέσα σε αυτό το blogάκι, και επειδή έχετε καταλάβει πια πως what you see εδώ μέσα is  exactly what you get και έξω από εδώ σε σχέση με μένα, μου συγχωρείτε πιο εύκολα τα ξεσπάσματα μου και το ότι συχνά γίνομαι drama queen... Μου είναι αδύνατον όμως να υποκριθώ πως δεν μου συμβαίνουν πράγματα όταν μου συμβαίνουν και μου είναι επίσης αδύνατον να μην τα εξωτερικεύσω, να μην τα μοιραστώ, να μην τα συζητήσω... Όπως κάνω και στην κανονική μου ζωή, με τους φίλους μου, τον άντρα μου, το παιδί μου και τους ανθρώπους που αγαπάω - ή ακόμα και με τους συνεργάτες μου- αρνούμαι να κρατήσω μέσα μου αρνητική ενέργεια και έτσι, με την συζήτηση, την έκφραση των συναισθημάτων μου, ποταμούς από δάκρυα, ακόμα και με το δράμα όταν το έχω ανάγκη, όλα μετά από λίγο ξεφουσκώνουν και λύνονται.. 
Δεν μου αρέσει να δικαιολογούμαι.. Και θέλω να σας πω ότι δεν είναι αυτό που κάνω τώρα, μέσα από αυτές τις γραμμές... Απλά νομίζω πως σας χρωστάω μια εξήγηση, και μάλιστα μια εξήγηση που τελικά, θα μας κάνει να γνωριστούμε καλύτερα.. Βλέπετε, αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μετάνοιωσα ποτέ είναι που ακόμα και μέσα στο blogging υπήρξα πάντα διάφανη... Γράφω αυτά που νοιώθω και σκέφτομαι, ακριβώς με τον τρόπο που μου συμβαίνουν... Και δείχνω την εικόνα μου έτσι όπως είναι, προσπαθώντας να είμαι απολύτως ειλικρινής.. Δεν λέω πως δεν έχω και εγώ τα μυστικά μου φυσικά.. Ούτε πως η ζωή μου είναι μόνο αυτό που διαβάζετε εδώ μέσα... Όμως αυτό που διαβάζετε εδώ μέσα είναι  ένα πραγματικό μέρους αυτού που μου συμβαίνει εκεί έξω... Γραμμένο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο θα το έλεγα σε μια φίλη μου στο τηλέφωνο ή σε έναν πρωινό καφέ στο Ivy ή την Παλιά Αγορά... Και τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως ακριβώς γι΄αυτό, επειδή δηλαδή γράφω όπως μιλάω ή όπως σκέφτομαι χωρίς να χτενίζω ή να λογοκρίνω τα κείμενα μου, ακόμα και τα  πιο "extreme" πράγματα στα οποία αναφέρομαι κατά καιρούς - είτε είναι οι ακριβές τσάντες που τόσο αγαπάω, είτε είναι οι στιγμές που νοιώθω πιο σέξι και πιο "παιχνιδιάρα" απ΄ ότι σύντροφος και μαμά, είτε είναι τα πιο σκοτεινά και σκληρά μου κείμενα, είτε είναι το νησάκι και η περίφημη ομπρέλα  μου στην Ψαρού-  σπάνια παρεξηγούνται... Αφήνω απ' έξω τους ανώνυμους που με βρίζουν ότι κι αν κάνω.. Ο κόσμος που με διαβάζει συχνά, τουλάχιστον απ΄ότι εισπράτω από την επικοινωνία μεταξύ μας, καταλαβαίνει πως δεν γράφω για να κάνω ούτε την πλούσια, ούτε την γκόμενα, ούτε την δήθεν... Που δεν είμαι άλλωστε... Γράφω για να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι της ζωής μου.. Που ευτυχώς, ακόμα κυλάει για να μην χορταριάσει ... :-)
Σας φιλώ πολύ λοιπόν, και σας ευχαριστώ που... με αντέχετε....:-)

Υ.Γ. Σκέφτηκα πολύ τι φωτογραφία θα ταίριαζε σε αυτό το ποστ.. Και αποφάσισα πως σε μια εξομολόγηση από καρδιάς κολλάει μόνο το λατρεμένο χρώμα της ζωής μου... Μια ροζ καρδιά λοιπόν για σήμερα και ένα χαμόγελο ...

Sunday, September 19, 2010

Dolce far niente...

Είναι κάτι κυριακάτικα πρωινά σαν το σημερινό που δεν θέλω να κάνω τίποτα απολύτως... Τίποτα σημαντικό εννοώ... Προτιμώ να περιφέρομαι στο σπίτι από καναπέ σε κρεβάτι και πίσω, να χαζεύω περιοδικά και DVDs, να ακούω μουσική, να μιλάω με ανθρώπους αγαπημένους και να χουζουρεύω... Έτσι και σήμερα... Ετοίμασα τον πρωινό μου καφέ,  τον συνόδεψα με συγκλονσιτικά μπισκότα και ένα τηλεφώνημα σε έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ, έπαιξα στον υπολογιστή μου, έπλεξα λίγο, χαζολόγησα στα blogs.. Ούτε για εφημερίδες δεν αποφάσισα να βγω έξω, τέτοιες ώρες η μόνη ενημέρωση που έχω ανάγκη είναι οι καινούριες τσάντες της Chanel και η γαλλική Vogue,  και η ώρα πέρασε γλυκά και ευχάριστα μέχρι που πεινάσαμε και αποφασίσαμε να πάμε σε λίγο μέχρι την Παλιά Αγορά εδώ δίπλα, να φάμε late lunch με τους κολλητούς μας, να στοκάρουμε εφημερίδες και περιοδικά από το mini market  και να επιστρέψουμε σπίτι για να χουζουρέψουμε μέχρι αύριο το πρωί... 
Είναι λατρεμένη  αίσθηση, και τεράστια πολυτέλεια να μπορείς μερικές φορές να μην κάνεις τίποτα.. Τίποτα πέρα από τα χαλαρά και τα απλά που σου δίνουν χαρά, τίποτα πέρα από αυτά που έχει ανάγκη η ψυχή σου... Dolce far niente το λένε οι Ιταλοί και ακούγεται σαν τραγουδάκι, σαν μελωδία που σε παρασύρει σε αυτή την γλυκειά απραξία που γεμίζει τις μπαταρίες στο φουλ... Και σε μια περίοδο που όλα κινούνται προς απίθανες κατευθύνσεις και αλλάζουν καθημερινά, σε μια εποχή που αναθεωρώ αποφάσεις, σχέσεις και προοπτικές πολύ συχνότερα από ότι αντέχω και χρειάζομαι, τέτοιες μέρες μου θυμίζουν τα πολύτιμα μπαχαρικά που κάνουν τα φαγητά μου νόστιμα... Τις έχω ανάγκη για να μπορώ να κάνω την καθημερινότητα μου καλύτερη.. Για να μπορώ να αποφορτίζω την ένταση, να ασχολούμαι με το μέσα και το έξω μου και με τους ανθρώπους που έχω διαλέξει να αγαπάω, και να νοιώθω την ψυχή μου να γεμίζει λεπτό με το λεπτό... Να γεμίζει από ηρεμία, από φως, από αγάπη.. Και από την σιγουριά πως αύριο θα είναι άλλη μια καινούρια, όμορφη μέρα... 


Στην φωτογραφία μερικά από τα αγαπημένα μου μπαχαρικά, εχτές ασχολήθηκα με το ντουλάπι που τα φιλοξενεί και ανακάλυψα πως με τον καιρό έχω μαζέψει πραγματικούς γευστικούς θησαυρούς.. Μιλάμε για δεκάδες βαζάκια, μπουκαλάκια και σακουλάκια από τα οποία διάλεξα να μοιραστώ μαζί σας αυτά που μου φάνηκαν πιο ενδιαφέροντα... 
Και μουσικούλα Dolce Far Niente φυσικά, σε στυλ bossanova που ταιριάζει περίφημα με το σημερινό μου mood ... Καλημέρα και φιλιά...

Υ.Γ. Μέσα στο οποίο mood συμεπριλαμβάνεται φυσικά και ότι θα απαντήσω στα σχόλια σας του προηγούμενου ποστ κάποια στιμγή μέσα στην ημέρα.. Χαλαρά....:-)

Friday, September 17, 2010

Να παίξουμε λίγο ακόμα?

Αυτή την εποχή έχω διάθεση για παιχνίδια... Δεν είναι η καλύτερη εποχή ever, το ξέρω, κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση και σκοντάφτω πάνω στις ειδήσεις νομίζω πως όπου να 'ναι θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, αλλά τι να κάνω? Mood είναι αυτό και δεν θέλω να το καταπιέσω.. Οπότε λέω να σας ξεσηκώσω, να ξαναπαίξουμε... Γενικά, μου αρέσουν τα blogoπαιχνίδια.. Μαθαίνω πράγματα για ανθρώπους που με ενδιαφέρουν, απλώνονται τα παρεάκια, γίνεται χαβαλές... Και για το σημερινό παιχνίδι πήρα την ιδέα από ένα ξένο περιοδικό που χάζευα χτες στον Βαγγέλη και ένα άρθρο συγκεκριμένα στο οποίο είχαν ζητήσει από διάφορες διάσημες να τους δείξουν "their everyday bags" με όλα τους  τα περιεχόμενα... Είχε πλάκα το κομμάτι, και αυτό που ήταν ακόμα πιο αστείο ήταν το τι κουβαλούσε μαζί της η κάθε μια τους... Σκέφτηκα λοιπόν πως θα είχε πλάκα να το κάνουμε και εμείς... Οπότε κάνω την αρχή και ελπίζω πως θα σας πείσω να ακολουθείσετε...


Η δική μου καθημερινή τσάντα αλλάζει ανάλογα με την εποχή, παραμένει πάντα τεράστια όμως και κρύβει μέσα της την Άρτα και τα Γιάννενα... Την φωτογραφισα λοιπόν χωρίς να συμμαζέψω ή να κρύψω τίποτα -άλλωστε η χαρά των παιχνιδιών είναι να είναι ειλικρινή και αυθόρμητα - και voila....



Αναλυτικά, έχουμε και λέμε... Πορτοφόλι, κλειδιά σπιτιού και αυτοκινήτου, γυαλιά πρεσβυωπίας χωρίς τα οποία είμαι ένας χαμένος άνθρωπος, θήκη γυαλιών ηλίου μια που  τα ίδια τα γυαλιά μονίμως τα φοράω είτε για τον ήλιο είτε σαν στέκα για τα μαλλιά μου, ατζέντα, μπλοκάκι, χαρτομάντηλα, αντισηπτικά μαντηλάκια, λογαριασμός από το σούπερ μάρκετ, ακουστικά κινητού (με το κινητό τράβηξα τις φωτογραφίες), τσιγάρα και αναπτήρας... Τον χειμώνα υπάρχει πάντα και μια μικρή ομπρέλα και μια πασμίνα για παν ενδεχόμενο.. Α! Ξέχασα και το τσαντάκι των καλλυντικών μου το οποίο όμως, όπως θα διαπιστώσετε, περιέχει τα πάντα εκτός από καλλυντικά...



Δηλαδή, λίμα, ζαχαρίνες, το αγαπημένο μου βούτυρο κακάο, οδοντογλυφίδες, κλάμερ, Zirtek και Buscopan,  tampon, προφυλακτικά - αυτά σκέφτηκα να τα κρύψω είναι η αλήθεια αλλά μετά είπα στον εαυτό μου πως δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν και τα άφησα-  ένα lip gloss για την τιμή των όπλων και καθρεφτάκι...Παλιότερα είχα και μια οδοντόβουρτσα μιας χρήσης αλλά κάπου την χρησιμοποίησα και ξέχασα να την αντικαταστήσω... 

Και τώρα, να παίξουν παρακαλώ οι φιλενάδες μου.. Η Τζίτζι, το Δεσποινάριον, η Elekat, η Talisker, η So_Far, η Donnabella που την έχω χάσει, και η Γλαύκη για να μεγαλώνει και το παρεάκι που λέγαμε... Φιλιά!!! 

Update: Το ζήτησε πρώτη η Τζίτζι αλλά θα σαπορτάρω και εγώ το ρικουέστ... Να μας δείξει την τσάντα του και ο Man About Town! Πεθαίνω να μάθω τι κουβαλάει.. :-) Και μια που πιάσαμε τα αγόρια, έχει και ο Wrong Man τσάντα και μάλιστα πολύ σούπερ.. Να την ανοίξει παρακαλώ...

Υ.Γ. Φυσικά, όποια ή όποιος θέλει να ακολουθήσει και να μας δείξει την τσάντα του, μπορεί να το κάνει και άνευ προσκλήσεως. Για να μην σας πω πως έτσι είναι even better..

Thursday, September 16, 2010

Αγαπημένες συνήθειες....

Σιγά σιγά κρυώνει ο καιρός και ξαναμπαίνω στην αγαπημένη μου ρουτίνα... Μπορεί να θέλω να μείνω πέτρα που κυλάει στα προσωπικά μου, όμως στην ζωή μου γενικότερα έχω  συνήθειες που δύσκολα τις αλλάζω και το κυριότερο, λατρεύω το σπίτι μου... Το έγραψα άλλωστε και στο παιχνίδι με τις 10 αγάπες... Μπορώ να αχολούμαι ατελείωτα μαζί του.. Και ειδικά τώρα που αλλάζει ο καιρός, δεν έχω καλύτερο... Γύρισε και η Όλγα από τις διακοπές της και είναι πάλι πεντακάθαρο, έχω ταχτοποιήσει ήδη ντουλάπες, έχω ανανεώσει το στοκ με τα κεριά μου, έχω ταχτοποιήσει τις συνταγές μαγειρικής μου στα υπέροχα τετράδια που μου αγόρασε πριν από κάτι μήνες ο Π. από το Books for Cooks στο Λονδίνο, to make a long story short, είναι όλα jet... Και ανυπομονώ βέβαια να αρχίσω πάλι να μαγειρέυω κανονικά - το καλοκαίρι για κάποιον παράξενο λόγο μου περνάει η διάθεση για τα οικοκυρικά και με πιάνει η άλλη για τα ποτά και τα ξενύχτια - έκανα και το πρώτο μου τραπέζι και ετοιμάζω ήδη το δεύτερο, και πάει λέγοντας...


(Οι συνταγές μου τέλεια ταχτοποιημένες στα υπέροχα , ειδικά τους τετράδια..)




Και τώρα, πίνω τον πρωινό καφέ μου στην αγαπημένη μου κούπα και ασχολούμαι με την άλλη μου χαρά που είναι το e-shopping... Βλέπετε, μπορεί να μου είναι αδύνατον να αγοράσω μια τσάντα αν δεν την δω από κοντά, αν δεν χαϊδέψω το δέρμα της και δεν την δοκιμάσω στον καθρέφτη, πράγματα για το σπίτι όμως και ειδικά για την κουζίνα μου αγοράζω πια συνήθως μόνο από το internet... Δεν είναι μόνο που είναι απίστευτα πιο εύκολο γιατί τα στέλνουν κατεύθείαν στην πόρτα μου και δεν τα φορτώνομαι σαν την μουλάρα, είναι και η ποικιλία που είναι απίστευτη... Εχτές ας πούμε, στο αγαπημένο μου περιοδικό μαγειρικής, το Delicious, ανακάλυψα έναν διαδικτυακό παράδεισο... Μπείτε στο Lakeland και θα καταλάβετε τι εννοώ..Δεν θα σας πω με πόσα πράγματα φόρτωσα το ηλεκτρονικό μου καρότσι, περνάμε και περίοδο κρίσης, θα σας μιλήσω μόνο για τα poach pods που είναι θηκούλες για να φτιάχνουμε τα τέλεια αυγά ποσέ... Δεν ξέρω αν έχετε δοκιμάσει να φτιάξετε αυγά ποσέ... Μιλάμε για major ταλαιπωρία ειδικά αν θέλετε να βγουν ομοιόμορφα και στρογγυλά και όχι σαν στραβοχυμένοι λουκουμάδες... Εγώ έχω μια συνταγή για μια καταπληκτική σαλάτα με αυγά ποσέ, και μια φορά που θέλησα να την φτιάξω σε ένα τραπέζι κατέληξα να βρίζω θεούς και δαίμονες στην κουζίνα μια που τα ρημαδοαυγά με παίδεψαν ατελείωτα.. Τώρα όμως, μόλις παραλάβω  τα σούπερ γκατζετάκια μου θα ξαναδοκιμάσω και είμαι σίγουρη πως το project μου θα στεφτεί με επιτυχία...


Η άλλη μου αγαπημένη ασχολία των ημερών είναι το πλέξιμο... Σε μια από τις βόλτες μας στο κέντρο πέρσι με την Μαρία είχα ανακαλύψει ένα απίστευτο μαγαζί με μαλλιά στην οδό Κολοκοτρώνη 30, Σακαλάκ λέγεται, και είχα αγοράσει διάφορα κουβάρια στα αγαπημένα μου χρώματα, ροζ, μωβ, γαλάζιο και κίτρινο σε απίστευτη ποιότητα που μοιάζει με συννεφάκι.. Ο στόχος μου ήταν να φτιάξω μια κουβερτούλα για την τηλεόραση, να τυλίγομαι τα κρύα βράδια του χειμώνα και να χουζουρεύω στον καναπέ μου χαζεύοντας τα αγαπημένα μου έργα... Δεν κατάφερα να περάσω ούτε πόντο τελικά, όμως πριν από μερικές μέρες την ξεκίνησα και παρόλο που είμαι ακόμα στην αρχή, νομίζω πως μέχρι τον Νοέμβριο θα την έχω τελειώσει...

( Οκ, ακόμα δείχνει σαν λωρίδα το δημιούργημα μου όμως είναι πολύ στριμωγμένο στις βελόνες για να χωρέσει και είναι αρχή ακόμα... Δώστε περισσότερη σημασία στα χρώματα και στο πόσο αφράτα είναι τα μαλλιά... Και όταν τελειώσω με το καλό, θα την φωτογραφίσω ανοιχτή την κουβερτούλα μου και θα σας εντυπωσιάσω σίγουρα...)



Pas mal, παραδεχτείτε το, ειδικά που γράφω κιόλας κανονικά το βιβλίο μου πια, και αναγκάζομαι να ισορροπώ - στο μυαλό μου τουλάχιστον - ανάμεσα στις τρελαμένες ηρωϊδες μου και τα δικά μου, πιο απλά και ήσυχα projects... Μου αρέσει βέβαια αυτή η - έστω εικονική - ανισορροπία.. Γενικά, μου αρέσουν οι άνθρωποι της δεύτερης ανάγνωσης... Που δεν είναι μονοσήμαντοι και που πίσω από την πρώτη τους εικόνα, όποια και αν είναι, κρύβουν και άλλα, ενδιαφέροντα και μπορεί και εντελώς διαφορετικά πράγματα... Τους βρίσκω πολύ πιο γοητευτικούς, πολύ πιο ολοκληρωμένους και σίγουρα πολύ πιο γεμάτους... Και προσπαθώ και εγώ να παίζω διαφορετικούς ρόλους στην ζωή μου, να είμαι και μαμά, και σύντροφος, και φίλη, και νοικοκυρά, και ερωμένη, και παιδί, και επαγγελματίας... Δεν τα καταφέρνω το ίδιο καλά σε όλα, κατά καιρούς ρίχνω το βάρος μου σε διαφορετικούς τομείς και παραμελώ κάποιους άλλους αλλά επειδή βαριέμαι εύκολα αλλάζω ξανά και ξανά και έτσι, μάλλον μένουν όλοι ευχαριστημένοι... 
Τέλος πάντων... Σας αφήνω τώρα και πάω να φτιάξω την λίστα με τα ψώνια μου.. Το πρόγραμμα έχει Θανόπουλο σήμερα και μετά Βαγγέλη για μαλλί και φρύδι... Το βράδυ έχουμε κανονίσει να βγούμε και πρέπει να είμαι όμορφη, εκεί που θα πάω βλέπετε θα είναι και ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής μου, ο πιο μεγάλος μου έρωτας, και η λάμψη που μου δίνει όταν τον βλέπω ταιριάζει τέλεια με άψογα, ξανθά μαλλιά και μαύρα ρούχα που θα ταιριάζουν και αυτά με την σειρά τους με την καινούρια μου Chanel τσάντα, αλλά γι' αυτήν θα σας μιλήσω μια άλλη φορά...:-) Καλημέρα σε όλους και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Το τραγούδι, όπως θα διαπιστώσετε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το ποστ.. Έχω κολλήσει όμως μαζί του, το λατρεύω, το ακούω διαρκώς και ταξιδεύω, και έτσι το ανεβάζω για να το ακούσετε και εσείς... Και να σας πω... Αποστασιοποιηθείτε λίγο από τα lyrics... Δεν τα εννοούμε όλα όσα λέμε, έτσι δεν είναι?

Wednesday, September 15, 2010

Update....


Διάβασα με πάρα πολύ ενδιαφέρον τα σχόλια σας στο χτεσινό μου ποστ... Κυρίως γιατί κατά σατανική σύμπτωση, εχτές με ενημέρωσαν από έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο με τον οποίο ήμουν σε επαφή πως θέλουν να εκδόσουν το βιβλίο μου... Μέχρι τα Χριστούγεννα  μάλιστα παρόλο που εγώ το βλέπω πιο πιθανό να γίνεται μέχρι το Πάσχα... Δεν σας κρύβω πως χάρηκα πολύ... Και πως δεν είχα πει σε κανέναν πως είχα στείλει τα 11 πρώτα κεφάλαια για να τα δουν, κυρίως γιατί, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, φοβόμουν πως υπήρχε περίπτωση να μην τους αρέσουν... Τους άρεσαν όμως, και τώρα είναι καιρός να μαζέψω το μυαλό μου και να αρχίσω να γράφω πιο σοβαρά... 
Ότι διαβάσατε μέχρι σήμερα, μαζί με το χτεσινό ποστ, ήταν περισσότερο δοκιμές παρά πλοκή.. Και έχει δίκιο φυσικά η φίλη μου η Δέσποινα που παρατήρησε πως από μεμονομένες σκηνές δεν μπορεί να βγάλει κανείς συμπέρασμα για τους ήρωες,  όμως εγώ είδα αυτό που ήθελα, τις αντιδράσεις σας στο ύφος και την γλώσσα κυρίως, και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτο... Οπότε, τέρμα οι προδημοσιεύσεις, η συνέχεια στα βιβλιοπωλεία και να είστε βέβαιοι πως θα σας ενημερώσω εγκαίρως για το που και το πότε γιατί ξέρω πως κάποιοι από σας θα είστε δίπλα μου και σ΄αυτή μου, την καινούρια προσπάθεια...
Μέχρι τότε, το blogάκι επιστρέφει στα δικά του.. Τα γνωστά, τα οικεία και τα δοκιμασμένα.. Και βέβαια, επειδή όπως ξέρετε πια, αλλάζω γνώμη μαζί με τις εποχές,  αν γράψω κάτι που νομίζω πως θα χρειαστεί την γνώμη και την κριτική σας, εδώ θα είμαστε και θα το δούμε μαζί... 
Πάω τώρα να πιω τον πρωινό μου καφέ και από αύριο πίσω στα συνηθισμένα μας... Καλημέρες και φιλιά πολλά...


Υ.Γ. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το πόσοι, ειδικά ανώνυμοι, επικεντρώθηκαν με σχόλια αλλά και με μέηλ στις πίπες... Φαίνεται πως εν έτη 2010, ορισμένοι δεν έχουν αντίρηση να τις παίρνουν έχουν θέμα όμως με το να τις διαβάζουν ή να τις προφέρουν... :-) 

Tuesday, September 14, 2010

Βράδια του χειμώνα, και όχι μόνο...



"Λίγες μέρες πριν...

Είμαι θυμωμένη, έχω πονοκέφαλο, έχω τα νεύρα μου… Κανονικά δεν θα έβγαινα σήμερα το βράδυ, απεχθάνομαι την ιδέα του να ντύνομαι μέσα στην νύχτα και να τρέχω αλλά αν δεν κάνω κάτι θα αρχίσω να ουρλιάζω … Ο Peter έχει αρχίσει πάλι τα δικά του και έχει έναν τρόπο να με βιδώνει τρελά.. Κλείνω τα τηλέφωνο, άλλο ένα ηλίθιο μήνυμα στο πιο ηλίθιο timing, ανοίγω την ντουλάπα, ντύνομαι, φεύγω..
Στο αυτοκίνητο ακούω Nitro και οδηγώ αφηρημένα.. Θα πατήσω κανέναν και θα με μαζέψουνε… Φτάνω στο Villα , ο παρκαδόρος κάτι πάει να μου πει για το αυτοκίνητο, δεν είναι αρκετά ακριβό για την πρόσοψη τους, κάποιος άλλος με αναγνωρίζει, πετάγεται, παίρνει τα κλειδιά και με περνάει κατ’ ευθείαν μέσα… Πάλι καλά, ο κόσμος δεν έχει σταματήσει εντελώς να κινείται..
Γύρω μου γίνεται χαμός, όλοι οι όμορφοι και οι όμορφες της πόλης συνωστίζονται σε μερικά τετραγωνικά.. Ηθοποιοί, μοντέλες, βίζιτες, επιχειρηματίες… Βλέπω τον Π. να μου γνέφει από απέναντι.. Μέχρι να φτάσω αναγκάζομαι να σταματήσω τουλάχιστον δέκα φορές.. Φιλιά στον αέρα, που χάθηκες, πως ομόρφυνες, μην χαθούμε.. Ναι καλά… Κάτι άσχετες κοσμικές από το νησί με κρατάνε σχεδόν με το ζόρι και μου μιλάνε ατελείωτα.. Ο Π. σηκώνεται και με τραβάει από το χέρι.. Τραπέζι από τα καλά, βότκα παγωμένη, διάφορες γκομενίτσες που του τρίβονται, μια χαρά. Σηκώνει μια πιτσιρίκα και με βάζει να καθίσω δίπλα του… Μου βάζει ποτό, μου πιάνει την κουβέντα, γελάμε, με χαλαρώνει… Με ξέρει καλά και αν παραξενεύτηκε που με είδε, το έκρυψε τέλεια.. Ξαπλώνω πίσω, πίνω το ποτό μου, καπνίζω και παρατηρώ.. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους από μια απόσταση.. Σαν να είναι όλα μια παράσταση που στήθηκε ειδικά για μένα… Ο Π. σηκώνεται να χορέψει με την πιτσιρίκα του.. Μου κάνει νόημα να τους ακολουθήσω.. Βαριέμαι..
Ξαφνικά εμφανίζεται από το πουθενά ο Emil και θρονιάζεται δίπλα μου.. Βλέπω την αναταραχή που δημιούργησε και γελάω από μέσα μου.. Τα κοριτσάκια απέναντι σηκώνουν τις φούστες λίγο πιο ψηλά και χαζογελάνε μεταξύ τους, μια αδερφούλα που κάνει δημόσιες σχέσεις έρχεται τρέχοντας με έναν φωτογράφο αλλά με βλέπει και κάνει μεταβολή, μια συνάδελφος του μας χαιρετάει από μακριά.. Τον παρατηρώ όσο εκείνος προσπαθεί να τελειώνει με τους γύρω του.. Είναι πάντα όμορφος αντικειμενικά, πάντα ο ωραίος γκόμενος που για πάρτη του κόβουν φλέβες οι θαυμάστριες… Είναι όμως κουρασμένος, τα μάτια του είναι κόκκινα και μέσα τους, όπως γυρίζει να με κοιτάξει διακρίνω θυμό.. Σκύβει και αρχίζει να μου μιλάει.. Ντρέπομαι αλλά αυτά που έχει να μου πει δεν με ενδιαφέρουν και πολύ αυτή την ώρα.. Τα ξέρω, τα έχω ακούσει.. Και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτά.. Πάω να σηκωθώ και με πιάνει από το χέρι.. Με πονάει και τα κοριτσάκια μας κοιτάζουν, ξανακάθομαι.. Μέσα στην τσάντα μου νοιώθω την δόνηση του μηνύματος, τέτοια ώρα μόνο ο Peter μπορεί να είναι αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να αρχίσω να ασχολούμαι με το κινητό μου…
Ευτυχώς ο Π. βλέπει από μακριά πως έχει έρθει ο Emil και του κόβει να αφήσει τους χορούς και να επιστρέψει στο τραπέζι.. Κάπως χώνεται, ποτέ δεν κατάλαβα πως καταφέρνει και το κάνει αυτό, και βρίσκεται καθισμένος ανάμεσα μας, εμφανώς ευτυχής για το κατόρθωμα του και ακόμα πιο εμφανώς ανήσυχος γιατί βλέπει την βραδιά του με τις πιτσιρίκες να καταλήγει σε Βατερλό.. Πάνω στην ώρα εμφανίζεται ο Α.. Ηθοποιός, κούκλος, φίλος του Π. και του Emil, με τους φωτογράφους και τις θαυμάστριες να τον ακολουθούν κατά πόδας.. Μας βλέπει και έρχεται στο τραπέζι μας σχεδόν τρέχοντας.. Μαζί του σέρνει μια μαύρη καλλονή, μοντέλο μάλλον, κούκλα.. Κάθεται δίπλα μου, οι φωτογράφοι κατεβάζουν τις μηχανές δυο δευτερόλεπτα προτού η P.R. αδερφούλα πάθει εγκεφαλικό, με έσωσες μου λέει γελαστά, και σκέφτομαι πως τελικά καμιά φορά τα προνόμια μου έχουν και τα πλεονεκτήματα τους..
Η ώρα περνάει, χαλαρώνουμε λίγο όλοι, ο Π. ξανασηκώνεται για να χορέψει, και ο Emil τον ακολουθεί μαζί με την B. –την μοντέλα του Α. που έχει κόψει τις φλέβες της εντωμεταξύ από την βαριεστιμάρα και θέλει να ξεδώσει. Ο άλλος δίπλα δεν το κουνάει καθόλου, μου λέει γελώντας πως θα φύγουμε μαζί για να γλυτώσει τις φωτογραφίες στην αυριανή Espresso, αυτές που θα μιλάνε για τον καινούριο μεγάλο του έρωτα με την μοντέλα που δεν τον βλέπω να τον ενδιαφέρει και πολύ.. Πιάνουμε την κουβέντα, μου λέει για την ταινία του που έσκισε, για την καριέρα που κυνηγάει στην Αμερική.. Είναι καλό παιδί, όχι κανένα τέρας εξυπνάδας αλλά τόσο όμορφος που μπορείς να του τα συγχωρήσεις όλα.. Ο Emil χορεύει με την B αλλά κοιτάζει εμάς και ξαφνικά νοιώθω την ανάγκη να του την σπάσω.. Σαν παιδάκι που θέλει να κάνει σκανταλιά, έτσι, για να ταράξει λίγο τα νερά.. Όχι με τον Α. φυσικά, τα προνόμια μου έχουν ένα όριο και δεν έχω καμιά όρεξη να βρεθώ και εγώ εξώφυλλο στην αυριανή Espresso..
Οι συνειρμοί είναι παράξενο πράγμα και η ιδέα μάλλον μου ήρθε όταν μέσα στον χαμό διέκρινα τον Ν. Με κοίταζε, τον χαιρέτησα από μακριά αλλά δεν θα έκανε ποτέ την κίνηση να έρθει αν δεν του πω.. 27 χρονών πρέπει να είναι τώρα, περάσαμε ένα υπέροχο καλοκαίρι στο νησί πριν τέσσερα χρόνια, κρατήσαμε καλές σχέσεις, τον θυμάμαι πάντα με χαμόγελο και η αλήθεια είναι πως ήταν από τους ωραιότερους γκόμενους που πέρασαν ποτέ από το κρεβάτι μου.. Του γνέφω και τον βλέπω να διασχίζει την απόσταση σαν να μην πέρασε μια μέρα.. Κάνω τις συστάσεις, ο Α. του κάνει χώρο να καθίσει, ο Emil μου ρίχνει αστραπές από απέναντι..
Του βάζω ποτό, τον βλέπω πως νοιώθει λίγο άβολα, αλλά θα του περάσει σύντομα, τον ξέρω πολύ καλά για να ανησυχήσω.. Τα κοριτσάκια απέναντι έχουν αρχίσει μάλλον να με μισούν, και πέρα από το θέμα της φήμης που προσθέτει αίγλη και γοητεία, η αλήθεια είναι πως ο Ν. είναι ότι καλύτερο υπάρχει σήμερα στο μαγαζί by far. Κοντά δυο μέτρα, λεπτός αλλά γυμνασμένος, ξανθός, πράσινα μάτια, απίστευτο στόμα... Φοράει δερμάτινο μπουφάν, στρατιωτικό παντελόνι, λευκό t-shirt και motorcycle boots.. Αυτά που βλέπουμε. Αυτά που δεν βλέπουμε έχουν ήδη αρχίσει να μου φτιάχνουν το κέφι… Ακουμπάω το χέρι μου στο πόδι του, τον νοιώθω να χαλαρώνει, με παίρνει αγκαλιά.. «Ανέλπιστη συνάντηση», μου λέει, «λες σήμερα να είναι η τυχερή μου μέρα?» Γελάω, δεν ξέρω τι μου φαίνεται τόσο αστείο, το ότι είμαστε πάλι εδώ τέσσερα χρόνια μετά και τίποτα δεν δείχνει να έχει αλλάξει, το ότι ο Emil θα πάθει έμφραγμα όπου να ΄ναι μέσα στο πιο trendy μαγαζί της πόλης, το ότι ο Π. μου κάνει απεγνωσμένα νοήματα να το κόψω? Θυμάμαι το κινητό, το ψαρεύω από την τσάντα μου “olo se lathos pragmata estiazeis” γράφει ο Peter από χίλια μίλια μακριά, νοιώθω το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι και.. That’s it.. Ας εστιάσουμε στα σωστά λοιπόν…
Σηκώνομαι, πιάνω τον Ν. από το χέρι και πάμε να χορέψουμε.. Ο Π. τον χαιρετάει με ενθουσιασμό, περάσαμε ένα καλοκαίρι ολόκληρο στο ίδιο σπίτι οι τρεις μας και τον συμπαθεί πολύ, ο Emil αγκαλιάζει την B, και εγώ χάνομαι στην μουσική.. Χορεύουμε μέχρι τα ξημερώματα, και όλα σιγά σιγά γίνονται πιο όμορφα.. Έρχεται η ώρα να φύγουμε, στην είσοδο ο Emil με τραβάει πιο ΄κει και μου λέει πως θα με περιμένει σπίτι του, μου σφίγγει το χέρι τόσο που μου αφήνει κόκκινες δαχτυλιές, αλλά φεύγει με την B. Συνειδητοποιώ πως ο Α. κάποια στιγμή πρέπει να έφυγε και εμείς χαμπάρι δεν πήραμε.. Ο Π. βάζει βιαστικά τις πιτσιρίκες του στο αυτοκίνητο και φεύγουν και ο Ν. περιμένει να δει τι θα γίνει μετά.. Ο παρκαδόρος μου δίνει τα κλειδιά και μου ανοίγει την πόρτα .. Κάνω νόημα στον Ν. να μπει μέσα και ξεκινάμε.. Οδηγώ και αναρωτιέμαι αν έχω κέφι να πηδηχτώ σήμερα και για ποιον ακριβώς λόγο.. Δεν έχω, το μυαλό μου είναι αλλού και μερικά πράγματα απλά δεν μπορείς να τα αντικαταστήσεις με κάποια άλλα.. Το υπαίθριο parking στην Πειραιώς είναι άδειο τέτοια ώρα, βγάζω flash και παρκάρω… Κοιτάζω τον Ν. δεν ξέρει τι ακριβώς έχω στο μυαλό μου αλλά περιμένει να μάθει.. Τον ακουμπάω, είναι σκληρός.. Του ξεκουμπώνω το παντελόνι, τον παίρνω στο στόμα μου και τον ακούω να βογγάει.. Οκ, φαντάζομαι πως δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενε από την σημερινή βραδιά αλλά είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω εγώ αυτή την στιγμή.. Μόνο και μόνο γιατί πραγματικά τον νοιάζομαι και δεν θέλω να τον αφήσω σύξυλο όπως θα έκανα με τον οποιονδήποτε άλλο στην θέση του.. Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου, να συγκεντρωθώ, να τελειώνω.. Τα καταφέρνω περίφημα, είναι από τα δυνατά μου σημεία οι πίπες και ο Ν. βοηθάει πολύ ανατομικά. Ο πούτσος του είναι το ίδιο όμορφος με εκείνον… Χύνει μέσα στο στόμα μου, έχει γεύση γλυκιά αλλά και ελαφρά στυφή, θυμάμαι πως δεν έχω φάει τίποτα για βράδυ και αποφασίζω να πάρω τουλάχιστον λίγη πρωτεϊνη..:-))
Με φιλάει, με κρατάει λίγο στην αγκαλιά του, βάζω μπροστά, τον αφήνω σπίτι του, δεν μου λέει να τα ξαναπούμε, με ξέρει καλά και είναι έξυπνο μωρό, επιστρέφω σπίτι μου και πέφτω ξερή για ύπνο.. Το πρωί έχω μήνυμα στο κινητό.. Από τον Peter… “Good morning sweet lips”.. Και η ζωή συνεχίζεται…"

Μην αρχίσετε να ανησυχείτε για μένα, όλα είναι υπέροχα και όπως διαβάσατε μόλις, το βιβλίο προχωρά επιτέλους... Μου αρέσει να περιγράφω σκηνές παρμένες από την πόλη που ζούμε, από τα μέρη που αγαπάω, και με την άδεια τους, δανείζομαι και αληθινούς ανθρώπους για το background της ιστορίας.. Το κείμενο είναι γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο γιατί διηγείται η Αθηνά. Καλημέρα και φυσικά, περιμένω αμείλικτη αλλά ειλικρινή κριτική... Φιλιά..

Monday, September 13, 2010

Δέκα αγάπες και τρεις στιγμές...



Καιρό είχαμε να πάιξουμε παιχνιδάκι στα blogs και εγώ ζήλεψα σήμερα τον Asteroid και είπα να τον ακολουθήσω... Δέκα αγάπες λοιπόν και τρεις στιγμές, και ξεκινείστε να μετράτε:

Αγάπες:

1. Ο Άρις... Η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου, ο ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το σύμπαν μου.. Η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ και το πιο σοβαρό σταυροδρόμι που διέσχισα.

2. Ο Μάνος.. Όλα τα "συν" της ζωής μου.. Σύντροφος, συνοδοιπόρος, συνένοχος, συμπαίκτης.. Το σύζυγος το αφήνω εκτός γιατί δεν τον ένοιωσα ποτέ έτσι.. Ήταν πάντα η πρώτη μου επιλογή και νομίζω πως θα είναι πάντα και η τελευταία.

3. Οι φίλοι της καρδιάς μου.. Με πρώτη την Μαρία, τους αναφέρω ονομαστικά γιατί το αξίζουν, ή τουλάχιστον έτσι το νοιώθω εγώ μέσα μου... Ο Ζαννής, η Μάρθα, ο Άλκης, ο Στέλιος, η Λιάνα, η Γεωργία, ο Μίμης.. Και η Φανή, όπου και αν είναι...

4. Η μαμά μου... Γιατί όταν κατάφερε να έρθει κοντά μου, κάλλιο αργά παρά ποτέ, αποφάσισε να μείνει για πάντα, και το έκανε... 

5. Εσύ... Που ξέρεις το πως και πότε και νομίζω πως τώρα πια, ξέρεις και το γιατί...

6. Το νησάκι... Της ψυχής και της καρδιάς μου... Τα καλύτερα μου τα έζησα εκεί.. Και ελπίζω πως κάποτε θα μπορέσω να μείνω εκεί για πάντα...

7. Το σπίτι μου... Το καταφύγιο μου, το κάστρο μου, το μέρος που έχω φτιάξει όπως μου αρέσει και μέσα του κρύβει τα πιο αγαπημένα μου πράγματα... Που τα κουβαλάω από μέρος σε μέρος, από γειτονιά σε γειτονιά, και που μου θυμίζουν όλα όσα  με κρατάνε δεμένη για πάντα με αυτό που θέλω να είμαι...

8. Η μαγειρική... Καινούρια αγάπη αλλά μεγάλη.. Γιατί ανακάλυψα πως όταν ανακατεύεις υλικά με αγάπη και φροντίδα, δίνεις στους ανθρώπους που δοκιμάζουν το αποτέλεσμα ένα κομμάτι από την ψυχή σου.. Γιατί τις πιο όμορφες βραδιές μας τις έχουμε περάσει γύρω από ένα τραπέζι... Και γιατί δεν υπάρχει πιο hommy συναίσθημα από το να ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού και να σε υποδέχεται η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού...

9. Το σεξ... Κοροϊδέψτε με αλλά αυτό είναι που makes the world go round και όχι το χρήμα.. Είναι ο καλύτερος τρόπος να περνάς την ώρα σου ευχάριστα, το πιο εθιστικό παιχνίδι εξουσίας και, απ' ότι λένε, οξυγονώνει και τον εγκέφαλο... 

10. Το γέλιο... Δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτό... Το δικό μου, του παιδιού μου, των ανθρώπων που αγαπάω.. Το γέλιο είναι αυτό που με έχει περάσει απέναντι στις πιο δύσκολες στιγμές μου... Το γέλιο, η έμφυτη αισιοδοξία  μου και η Πολυάννα με το παιχνίδι της χαράς...

Στιγμές:

1. Η πρώτη φορά που αντίκρυσα τον Άρι.. Τον πήρα στην αγκαλιά μου μούσκεμα ακόμα, τυλιγμένο σε μια πετσέτα και το σύμπαν σταμάτησε να κινείται.. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που ένοιωσα... Μπορώ μόνο να σας πω πως ακόμα και σήμερα, 19 χρόνια μετά, κάθε φορά που τον κοιτάζω νοιώθω την ψυχή μου να φουσκώνει από αγάπη και ευγνωμοσύνη...

2. Ο ξερός κρότος από το ηχηρό κλείσιμο μιας πολύ βαριάς πόρτας πίσω μου, περίπου είκοσι χρόνια πριν..  Στην πιο δύσκολη φάση της ζωής μου και την πιο προβληματική, χρειάστηκε να πιάσω πάτο, να τον ακουμπήσω κανονικά, για να πάρω φόρα και να ξανανέβω στην επιφάνεια.. Και τον θυμάμαι ακριβώς τον πάτο εκείνο, και ας έχουν περάει τόσα χρόνια.. Και αυτή η θύμηση είναι που με κάνει να είμαι ευγνώμων στην ζωή μου για τα πάντα.. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα..

3. Ένα βράδυ πριν από εννιά χρόνια και πέντε μέρες ακριβώς, στο νησάκι... Ήμουν τριγυρισμένη από όλους τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου - είχα εκεί ακόμα και τον πατέρα μου-,  ήμουν ερωτευμένη, ευτυχισμένη και ο κόσμος όλος ήταν δικός μου.. Θυμάμαι το κάθε λεπτό σαν σκηνή απο ταινία... Τα γέλια μας, τους χορούς μας, την αγάπη που πλημύριζε τα πάντα και το λαμπερό χαμόγελο του Άρι που μου θύμιζε κάθε λεπτό πως μια δύσκολη διαδρομή είχε την πιο ιδανική κατάληξη ever... 

Και τώρα, εγώ θα πάω το παιχνίδι ένα βήμα παρακάτω.. Και θα προσκαλέσω να παίξουν  μαζί μου τους: Talisker, Gi Gi, Man About Town, Wrong Man, Pavlos, Δεσποινάριο και Elekat... (Την So_Far την αφήνω εκτός μόνο και μόνο επειδή πνίγεται και το ξέρω..)  Καλημέρες, καλή μας εβδομάδα και πολλά φιλιά...

Υ.Γ. Τραγουδάκι υπέροχο ερμηνευμένο από έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ , θαυμάζω απέραντα, γνωρίζω από παιδάκι και που με τιμάει χρόνια τώρα με την φιλία του.. Τον  ένα και μοναδικό, Γιώργο Μαρίνο...
 

Saturday, September 11, 2010

Η χτεσινή βραδιά και οι συνταγές της...

 (Τα υπέροχα λουλούδια που μου έφερε ο Στέλιος..)

Η χτεσινή βραδιά πέρασε υπέροχα και όπως σας υποσχέθηκα, σήμερα το ποστ είναι μαγειρικό.. Και οι δύο συνταγές που θα σας δώσω είναι τσεκαρισμένες, τις έχω κάνει τόσες φορές που μπορώ να τις "εκτελέσω" πια με κλειστά μάτια, και γίνονται σούπερ νόστιμες... Ειδικά τα σουτζουκάκια, μπορείτε να τα πολλαπλασιάσετε επί όσο θέλετε.. Εγώ εχτές έφτιαξα 57 για εννιά άτομα και περίσεψαν... μερικά... Πάμε λοιπόν..

Τάρτα με camembert και ντοματίνια.
Γενικά, το μυστικό στις τάρτες, αλμυρές ή γλυκές είναι η ζύμη...Εγώ μέχρι τώρα μια που δεν βρίσκω έτοιμη την φτιάχνω μόνη μου πράγμα απολύτως απλό... Για την συγκεκριμένη θα χρειαστείτε 200 γρ βούτυρο ανάλατο παγωμένο και κομμένο σε κομματάκια, 450 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις, δύο κρόκους αυγού, επτά με οκτώ κουταλιές της σούπας νερό παγωμένο και ένα κουταλάκι του γλυκού αλάτι, για μια μεγάλη τάρτα ή για 8 ατομικές... Βάζετε όλα τα υλικά στο μίξερ, τα χτυπάτε μέχρι να ανακατευτούν τελείως και να γίνουν μια μαλακή μάζα που θα ξεκολάει εύκολα από τον αναδευτήρα (αν χρειαστεί προσθέστε κι άλλο παγωμένο νερό μέχρι να φτάσετε στο αποτέλεσμα που θέλετε) τυλίγετε την ζύμη σε μεμβράνη και την βάζετε στο ψυγείο για μισή ώρα.. Στην συνέχεια περνάτε τον πάγκο εργασίας σας με ένα υγρό βετέξ, στρώνετε επάνω δύο φύλλα μεμβράνη το ένα διπλα στο άλλο και πάνω εκεί απλώνετε την ζύμη με τον πλάστη στο πλάτος που θέλετε για την ταρτιέρα σας.. Είναι φοβερή πατέντα αυτή με την μεμβράνη γιατί δεν κολλάει η ζύμη στον πάγκο, ούτε χαλάει και όσο λεπτή και αν γίνει την σηκώνετε μαζί με την μεμβράνη, την αναποδογυρίζετε στην ταρτιέρα και είστε έτοιμες...



Στην συνέχεια τρυπάτε με ένα πηρούνι γύρω γύρω για να μην φουσκώσει στο ψήσιμο και ψήνετε για περίπου 20 λπετά μέχρι να έχετε ένα χρυσαφένιο κέλυφος. Το αφήνετε να κρυώσει και το γεμίζετε με τα υλικά που θέλετε... Επι του προκειμένου, αλείψετε το εσωτερικό με μουστάρδα dijon, ρίξτε από πάνω περίπου 250 γρ. τριμμένη γραβιέρα Κρήτης, αλάτι και φρεσκοτριμένο πιπέρι και στην συνέχεια να απογεμίσετε με ένα μείγμα από 2 πακέτα τυρί Camembert, χωρίς την φλούδα του κομμένο σε μικρούς κύβους, 250 gr. ντοματάκια φρέσκα κομμένα στην μέση και ξεσποριασμένα, τέσσερις κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο, λίγη σκορδόσκονη, και από μια κουταλιά του γλυκού βασιλικό, μαϊντανό, θυμάρι και δεντρολίβανο όλα καλά ανακατεμένα μεταξύ τους και ει δυνατόν φρέσκα... Ψήνετε στο κάτω ράφι, σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα μέχρι να ροδίσει ...

 (Η  (δεύτερη) τάρτα ψημένη και μισοφαγωμένη μια που θυμήθηκα τελευταία στιγμή να τραβήξω την φωτογραφία..)

Σουτζουκάκια πολίτικα.
Η βασική συνταγή είναι για έξι άτομα. Χρειάζεστε 1/2 κιλό κιμά μοσχαρίσιο και 1/2 κιλό κιμά αρνίσιο, 2 φέτες ψωμί μόνο την ψύχα βρεμμένες και καλά στυμένες, μια ώριμη ντομάτα τριμμένη στον τρίφτη, τους κρόκους από δύο αυγά, ένα κρεμμύδι μέτριο ψιλοκομμένο, ένα ποτηράκι γλυκό κρασί Samos Doux, αλάτι, πιπέρι, ένα κουταλάκι του γλυκού κύμινο, ένα κουταλάκι του γλυκού ξύδι και λίγο σκόρδο σε σκόνη. Ανακατεύετε όλα τα υλικά σε ένα βαθύ μπωλ, τα κάνετε μια ομοιόμορφη ζύμη και την αφήνετε τουλάχιστον για μια ώρα στο ψυγείο. Στην συνέχεια πλάθετε τα σουτζουκάκια και τα ψήνετε στον φούρνο, στους 180 βαθμούς στον αέρα μέχρι να ροδοκοκκινίσουν. Τα βάζετε στην άκρη και ετοιμάζετε την σάλτσα. 


Θα χρειαστείτε δύο κονσέρβες ντοματάκια Santos, και το αντίστοιχο νερό, αλάτι, πιπέρι, δύο κανέλες, δύο κουταλάκια του γλυκού κύμινο, μία κουταλιά της σούπας ξύδι, δύο ποτήρια γλυκό κρασί Samos Doux, ένα κουταλάκι του γλυκού ρίγανη, λίγη σκορδόσκονη και προαιρετικά δυό καυτερές πιπερίτσες. (Εγώ βάζω πάντα πιπερίτσες στα φαγητά μου γιατί μου αρέσει η γεύση που τους δίνουν που είναι ελαφρά spicy χωρίς να είναι καυτερή, εχτές όμως ο Άλκης δάγκωσε την μία παρόλο που τους είχα προειδοποιήσει όλους για την ύπαρξη τους μέσα στην σάλτσα, και κόντεψε να πεθάνει.. Οπότε, κάντε ότι νομίζετε). Ανακατεύετε καλά τα υλικά και αφήνετε την σάλτσα να βράσει μέχρι να δέσει. Όταν είναι σχεδόν έτοιμη, ρίχνετε μέσα τα σουτζουκάκια και τα αφήνετε να βράσουν όλα μαζί για άλλο ένα μισάωρο κουνώντας συχνά την κατσαρόλα για να μην κολλήσουν και προσέχοντας να προσθέσετε κι άλλο νερό αν χρειαστεί... 


Εγώ τα σουτζουκάκια μου τα σερβίρω πάντα με πουρέ του οποίου όμως δεν μπορώ να σας δώσω την συνταγή ακριβώς γιατι τον κάνω με το μάτι.. Το concept είναι το εξής.. Βράζουμε όσες πατάτες θέλουμε σε νερό με αλάτι, τις σουρώνουμε , τις ρίχνουμε πίσω στην κατσαρόλα με το μάτι αναμένο, τις ανακατεύουμε για να εξατμιστούν όλα τους τα νερά, τις πατάμε με το press puree, και στην συνέχεια προσθέτουμε μπόλικο βούτυρο, αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο. Ανακατεύουμε καλά, προσθέτουμε γάλα φρέσκο λίγο λίγο μέχρι να φτάσει στην πυκνότητα που θέλουμε ο πουρές, και όταν είναι έτοιμος τον περνάμε λίγο με  το εργαλείο εκείνο που μοιάζει με μπαστούνι- μίξερ και δεν ξέρω καν πως το λένε... Αυτά..

Θα διανθίσω τις συνταγές και με φωτογραφίες που τράβηξα χτες και ελπίζω να τις χαρείτε... Το μυστικό πάντως για ένα επιτυχημένο τραπέζι πέρα από τις συνταγές είναι το κέφι με το οποίο θα το οργανώσετε..



Χρειάζεται όμορφο table setting, φρέσκα λουλούδια, μουσικούλα στο back ground, αναμένα κεριά, άφθονος πάγος για τις σαμπανιέρες και τα ποτά before and after, καλό κρασί, σωστή σύνθεση παρέας και το πιο λαμπερό σας χαμόγελο. Καλημέρα και πολλά, πολλά φιλιά...