Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει....

Όσοι διαβάζετε καιρό τα blogs μου θα ξέρετε πως υπάρχει στην ζωή μου ένας ήρωας Μάνος που με αγαπά και με ανέχεται χρόνια τώρα, και που συχνά πυκνά αναφέρεται στα posts μου μια που, κοινή ζωή είναι αυτή και μάλιστα τόσων (πολλών) ετών και πως να το αποφύγω? Στην αρχή παραπονιόταν γιατί δεν ήθελε - και δικαίως προφανώς- τα προσωπικά του να βγαίνουν στην φόρα, ούτε τα προγράμματα του, ούτε τίποτε άλλο δικό του γενικότερα, στην πορεία έμαθα και εγώ να αποφεύγω τις κακοτοπιές και να κάνω το blog μου λιγότερο εξομολογητικό τουλάχιστον σε όσα αφορούσαν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μας (πλην του Droopy ο οποίος ακόμα δεν έχει διαμαρτυρηθεί), και λίγο καιρό πριν, επειδή ο καιρός έχει γυρίσματα και η ζωή παράξενο χιούμορ, ο καλός μου μας ανακοίνωσε περιχαρής πως σκόπευε να προσχωρήσει στην αγαπημένη μας οικογένεια των bloggers όπερ και εγέννετο...
Και έτσι, σήμερα, έχω την χαρά και την τιμή να σας συστήσω επισήμως την αγάπη της ζωής μου που δεν είναι μεν Μάνος αλλά Πάνος και που θα σας ενημερώνει συχνά πυκνά για την άλλη, δική του αγάπη που δεν είμαι εγώ αλλά τα πούρα... Στο Cigar Talks by Panos Deligiannis λοιπόν, όσοι πιστοί του καπνού νομίζω πως θα μπορείτε να βρίσκετε ενδιαφέροντα πράγματα... Οι υπόλοιποι, μπορείτε απλά να κλικάρετε , έτσι για βόλτα, για να του ανεβάζουμε λίγο το ηθικό μαζί με την αναγνωσιμότητα.. Βλέπετε, λόγω δουλειάς έχει συνηθίσει σε άλλα νούμερα και , παρόλολο που δεν το ομολογεί, νομίζω πως του κακοφαίνεται κάπως που δεν τον ανακάλυψαν ακόμα τα πλήθη, αλλά τι να τον κάνω που αποφάσισε να ξεκινήσει Αύγουστο, την πιο νεκρή εποχή του χρόνου? Ε?

Φωτιά Ξανά....

Το τέλος του Αυγούστου με βρίσκει στην Αθήνα μετά από ένα καλοκαίρι που πέρασε ανέλπιστα καλύτερα από όσο φανταζόμουν... Όμως σήμερα, το πρώτο ποστ μετά από τόσον καιρό δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι χαλαρό και ευχάριστο... Από χτες το πρωί καίγεται η Αττική... Κάθομαι στο γραφείο μου και το φως που μπαίνει από το παράθυρο είναι κιτρινωπό μια που ο ήλιος κρύβεται δυο μέρες τώρα από τους καπνούς και χλωμαίνει... Η ατμόσφαιρα είναι βαριά και αποπνικτική, οι βεράντες γεμάτες στάχτες και αποκαΐδια και η τηλεόραση μεταδίδει διαρκώς σκηνές που είναι τόσο τρομακτικές αλλά ταυτόχρονα τόσο γνώριμες... Γλώσσες φωτιάς να κατακαίνε το πράσινο που έχει απομείνει γύρω από την πόλη, άνθρωποι αλλόφρονες να προσπαθούν να σώσουν με κάθε μέσο -μάνικες, κλαριά και κουβάδες- ότι σώνεται από τις περιουσίες τους, πυροσβέστες στα πρόθυρα της εξάντλησης να δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τα μέτωπα που δεν σταματούν να πολλαπλασιάζονται αεροπλάνα και ελικόπτερα να κάνουν διαρκείς ρίψεις όπου μπορούν, δήμαρχοι και κοινοτάρχες να κάνουν εκλήσεις για βοήθεια, και μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, μέσα σε όλη αυτή την αγωνία, ρεπόρτερς σε οίστρο να παίζουν με την υπομονή και την λογική μας και ένα κράτος σε πλήρη διάλυση να μην υπάρχει πουθενά...
Τέτοιες ώρες, προφανώς, το θέμα είναι να δούμε τι θα γίνει και όχι να αποδίδουμε ευθύνες και να κάνουμε απολογισμούς. Παρόλα αυτά όμως, πιστεύω πως το ερώτημα κρέμεται βουβό και αναπάντητο στα χείλη - και τις ψυχές - όλων μας... ΓΙΑΤΙ? ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ? ΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΠΑΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ? Και φυσικά, ΤΙ ΜΑΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ?

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το Facebook... Και αξίζουν όσο χίλιες λέξεις....

Υ.Γ.2 Όπως ίσως προσέξατε, ο τίτλος, αλλά και το blog γενικότερα απέκτησε "προέκταση" περιεχομένου που τελικά στάθηκε αναπόφευκτη... Γιατί μπορεί εγώ να αποφάσισα να ασχοληθώ με την μαγειρική και μόνο, πλην όμως η ζωή και οι καταστάσεις όλο και με τσιγκλάνε να γράψω κάτι παραπάνω... Οπότε... Όπως συνήθως I went with the flow....:-)))